ในเอกสารโบราณของไทยมีเครื่องหมายวรรคตอนของไทยอยู่หลายตัว และบางตัวนิยมใช้มาถึงปัจจุบัน โดยแบ่งได้เป็น 2 กลุ่มตามเกณฑ์การใช้งาน ดังนี้
- เครื่องหมายกำกับเสียง ได้แก่
- เครื่องหมายกำกับวรรคตอน ได้แก่
- ไปยาลน้อย : ใช้ย่อคำ
- ไปยาลใหญ่ : ใช้ละข้อความ
- ฟองมัน : ใช้ขึ้นต้นประโยค หรือบทกลอน
- ฟองมันฟันหนู : ใช้ขึ้นต้นข้อความ
- อังคั่นเดี่ยว (ขั้นเดี่ยว) : ใช้เขียนเมื่อจบประโยค หรือเป็นเครื่องหมายบอกวันเดือนทางจันทรคติ
- อังคั่นคู่ (ขั้นคู่) : ใช้เขียนเมื่อจบข้อความใหญ่ หรือจบตอน
- อังคั่นวิสรรชนีย์ : ใช้เขียนเมื่อจบเรื่อง
- โคมูตร : ใช้เมื่อสิ้นสุดข้อความ หรือบทกลอน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น